SKOLIOSE

Sedert die ongeluk het Henru se liggaam na die regterkant toe oorgetrek met die gevolg dat hy telkens korrek geposisioneer moes word. Om ook te help daarvoor, is sy stoel spesiaal gemaak dat hy ondersteuning gekry het van die kante om sy rug regop te hou, maar met die jare en groei, kon dit nie permanent reg gehou word nie. Dit het ook veroorsaak dat hy nie reg kon sit nie, met ander woorde sy pelvis was nie altyd gelyk soos mens normaalweg sou sit nie. Die ander probleem was ook dat ek nie elke keer kon toesien dat dit korrek was nie. Ten spyte daarvan dat Roselinah baie goed na Henru omgesien het, het sy tog maar in gebreke gebly om dinge 100% korrek te doen. Soms as ek by die huis kom, het Henru nie korrek in die stoel gesit of op die wig kussing gelê nie en moes ek hom korrek posisioneer.

Behalwe hierdie, was daar ook die grootste bydraende faktor van die heupe wat ontwrig. Met elke ondersoek by Dr. Pretorius het hy ons gekomplimenteer met die versorging van Henru. Hy het telkens gesê dat hy nog niks nadelig by Henru kon vind nie, nie eers enige vel probleme nie en ook die feit dat Henru steeds doek dra, het hy nog nooit "brand boude" gehad nie.

Nadat die penne en plaat uit die heup verwyder is en met die groei proses, het beide Henru se heupe weer stelselmatig begin agteruitgaan, so ook die rug.

Met die opvolgkonsultasies het Dr. Pretorius telkens aangedui hoe die heupe weer ontwrig en die keer was dit albei heupe. Die pelvis lyn was ook skeef en die hele rug het stelselmatig begin krom trek. Dit het ook veroorsaak dat Henru 'n "bergie" gevorm het by die onderste rib soos die liggaam skeef getrek het. Ook die rug was al heeltemal krom getrek.

 

 

 

 

 

 

 



Dr. Pretorius het my ook verwys na Dr. Coetzee vir 'n ondersoek van die rug en sy aanbeveling. maar wat Dr. Pretorius gesê het, is dat die pelvis eers herstel sal moet word voordat iets aan die rug gedoen sal word, maar hy wil Dr. Coetzee se opinie daaroor inwin.

Dr. Coetzee se bevinding was dat Henru se rug reeds ongeveer op 60º staan soos dit krom getrek het. Hy het ook aanbeveel dat die pelvis gedoen moet word en dan 'n rugstut voorgeskryf. Toe ons die rugstut kry, het dit die rug darem terug gebring na ongeveer 40º.

26 April 2011 is Henru toe geopereer aan beide heupe waar penne en plate ingesit is.

Hierdie was amper vir my die ergste ondervinding wat ek nog beleef het. Dit was ook 'n 6 uur operasie en Henru het eerstens gesukkel om by te kom na die teater. Daarna het hy geskreeu van die seer en daar was ook die keer geen gips wat die bene bymekaar gehou het nie.

Oor die diens in die hospitaal kan mens amper nie eers oor praat nie, want daar was geen diens nie. Behalwe soos in al die ander hospitale se ondervinding het hierdie personeel gespesialiseer in die geraas wat hulle gemaak het! Dit het soms soos 'n hoenderplaas geklink soos hulle gepraat het.

Daar was geen hulp hoegenaamd met Henru nie. Ek moes soebat om sy pyn medikasie betyds te kry en het geen hulp gekry om sy doeke om te ruil en het later my eie plan geprakseer om dit met die minste ongemak vir Henru te kon doen. As ek hulle nie gevra het nie, het hulle nie die nodige gebring om hom te was nie en ek moes elke dag vra dat hulle sy beddegoed moes kom ruil. As dit 'n staatshospitaal was, was dit 'n ander saak, maar hierdie was een van die Netcare hospitale.

Daar is byvoorbeeld 'n man opgeneem in dieselfde saal as Henru wat nierdialise moes kry. Die personeel het dit nie eers op tyd kom doen nie.  Die arme man het so gegil van die pyne en niemand het kom aandag gee nie. Ek het telkens die klokkie gelui om aandag daarop te vestig.

Saans was daar geen personeel te sien in die gange nie en kon ek nie verstaan hoekom daar niemand in sig was nie. Ek het aanvanklik gedink dit was oor dit Paasnaweek was en daar nie baie pasiënte was nie, maar toe ek Henru se bottel in die kombuis in die mikrogolfoond wou gaan warm maak, kon ek die deur amper nie oopkry nie, toe is almal in daardie klein kombuisie saam gedruk waar hulle eet en moes ek eers vra dat hulle uitkom sodat ek by die mikrogolfoond kon uitkom.

Henru moes 7 dae daar bly maar na die 5de dag toe die dreineringspype verwyder is en die dokter tevrede was met sy eerste besoek daarna, het ek hom versoek om huis toe te gaan waar ek in rus en vrede na Henru kon omsien. Ek het dit in elk geval gedoen sonder die hulp van die personeel en ek moes daarvoor betaal, dus kon ek dit gratis by die huis gaan doen. Ek het 'n formele klag ingedien na die tyd, maar al wat ek terug gehoor het, was dat hulle sal aandag gee aan die probleem en om verskoning vra vir enige ongerief wat ons verduur het en daar het dit gebly.

Na die operasie was dit ook natuurlik soos elke keer waar Henru weier om te eet of te drink. Alles moes weer met spuite ingegee word en die vloeistof met "Thick & Easy" gegee word. Dit het my moedeloos gemaak en was 'n voltydse taak om die kos en vloeistowwe so in te gee.

Dit het nou al twee weke so aangegaan waar Henru nie geëet of gedrink het nie en saam met sy gehuil en spasmas sou ek enigiets doen om dit vir hom makliker te maak.

Ek het te hore gekom van "Body Talk" by my tannie Sus op Reitz van 'n persoon op Bethlehem wie dit doen.  Ek het hom gekontak, maar hy het my meegedeel dat hier ook iemand in Pretoria is wie dit doen en het 'n afspraak gemaak by die dame, Arjen Faanhof. 

Ek was BAIE skepties daaroor en die dag van die afspraak het ek gedink om dit te kanselleer, maar het tog gegaan.

Arjen het alles uitgevra oor Henru en ek het vir haar foto’s van hom gewys (hy was nie saam met my daar nie) en sy het toe gesê sy gaan my as medium gebruik om met Henru te werk. Ek het werklik by myself gedink dis die grootste klomp snert, maar het nietemin voortgegaan daarmee.

Na die tyd het sy my vertel dat Henru baie woede het jeens die ongeluk en situasie waarin hy verkeer. Sy het my ook vertel dat hy "sê" dat sy kos te koud is as ek dit vir hom gee en het gevra hoe ek die kos gee. Ek het haar gesê dat ek alles in orde kry omdat ek alleen is en dan by die bank sit waar ek hom voer terwyl hy op my skoot sit. Sy etenstyd is 18:00 saans. Dus is die bottel en die kos daar by my binne reik afstand. Ek gee dan eerste vir hom ongeveer 50ml melk met die medikasie in, dan gee ek sy kos en 19:00 gee ek sy bottel. Sy het aanbeveel dat ek die kos moes warm maak.

Verder het sy ook aan my die "tapping" proses verduidelik, gedemonstreer en moes ek dit dan op Henru gaan toepas wanneer ek by die huis kom en dit sou help dat hy sou eet en drink.

Die "tapping" is waar jy jou een hand plaas op die plek waar die nek en die kop aanmekaar is en met die ander hand "tap" jy op die voorkop en dan op die bors. So herhaal jy die proses maar skuif elke keer die hand met die handbreedte oor na die voorkop. Met elke skuif word die "tapping " gedoen tot die voorkop bereik is. Dan word die hande langs die kop gesit bokant die ore. Een hand word dan gebruik om die "tapping" te doen en dan weer aan die ander kant.

Dit was vir my lagwekkend, maar ek is daar weg en die aand met voeding het ek Henru probeer kos gee, maar hy het geweier soos altyd. Ek het toe die "tapping " gedoen en steeds het hy geweier om te eet. Amòr het my herinner dat ek die kos moes warmer maak, wat ek toe gedoen het en was verstom dat hy begin eet het.

Teen 19:00 wou ek die bottel gee. Hy het dit uit sy mond gedruk en het steeds geweier. Ek het dit ook bietjie warmer gemaak, die "tapping" gedoen en weer probeer en hy het 'n hele bottel leeg gedrink! Weer het ek gedink dis maar net toeval, maar elke keer as hy nie wil eet of drink, doen ek die "tapping" en dan drink hy.

Die spasmas kon ons ook onder beheer bring deur die gebruik van Lioresal en Ativan. Alhoewel hy effens meer geslaap het, het hy ten minste begin bedaar en kalmer raak met die spasmas wat nie meer so intens was nie.

2009

2009 was relatief rustig in vergelyking met ander jare. Weens die feit van sy bene wat vreeslik bros is, het die dokter aanbeveel dat ons liewer nie moet voortgaan met die perde terapie nie. Behalwe dit, was die kostes ook bietjie bo ons vermoë en die ander feit was die ryery wat 'n gejaag is van die een plek na die ander.

Ek het in hierdie tyd ook vir Henru uit die skool gehaal aangesien dit ook te veel kostes meegebring het. Ek het niks teen die skool nie, dis uitstekend vir kinders met spesiale behoeftes en ja, daar is stimulasie by die skool met die nodige toesig. maar behalwe hierdie, ek moes begin aanvaar dat ons nooit iets met Henru se hande gaan regkry nie. Dis nou al 9 jaar wat ons intensief met die hande werk. Dis is spalkies en Botox en elke dag se tuis oefening asook die fisioterapie, maar daar is geen "wen" van die hande nie. Ek moet Roselinah 'n salaris betaal om Henru te versorg en die skool se vereiste is dat daar 'n fasiliteerder saam met sulke erg gestremde kinders by die skool moet wees. Ek moet in die oggend hom vroeg by die skool gaan aflaai en weer teen 13:00 gaan haal sodat Roselinah haar ander werk by die huis kan klaar maak. Dit is ook ekstra ryery. Dus betaal ek Roselinah en die skool om Henru te versorg. Roselinah het al die "werk" by die skool gedoen omdat Henru nie sy hande kan gebruik nie en het ek geredeneer ek betaal die skool dat Roselinah daar kan gaan speel.

Behalwe hierdie feit, is een van die skool reëls dat wanneer die kindertjies net effens siek is, hulle by die huis moes bly. Daar was gevalle waar mens ooglopend kon sien dat van die kinders verkoue en griep simptome gehad het, maar dan het die ouers hulle steeds by die skool gaan aflaai en dit het tot gevolg gehad dat Henru (en nie net hy nie maar ander kinders ook) gereeld siek geword het met verkoue en griep.

Paul Gerber van Monitornet het vir my kameras geskenk waarmee ek kon monitor wat Roselinah gedoen of nie gedoen het nie en derhalwe kon ek beheer oor Henru se tuis versorging uitoefen. Dit help ook baie dat as daar iets gebeur en Roselinah bel my, kan ek sien wat aangaan en haar adviseur wat om te doen tot ek by die huis is om oor te neem.

Ek het nog steeds na Bridgette gegaan vir die fisio een keer per week, maar dit was steeds by die skool.

Henru het ook op 'n stadium vreeslik begin opgooi. Dit was iets vreesliks want dit het net aangehou totdat daar niks meer uitgekom het nie. Hy is dan opgeneem in die hospitaal met 'n drup om dehidrasie te voorkom en alles, kry medikasie, word na 'n paar dae ontslaan en so het dit aangegaan tot ek naderhand moedeloos was. Ek het toe besluit om te toets watter kos hy nie kon hanteer nie deur stelselmatig te begin en alles neer te skryf en tot my verbasing was dit Jogurt wat die sondebok was. Ons het altyd in die middae vir hom vrugte met Jogurt gegee om te eet en blykbaar is sy liggaam nie daarmee tevrede nie. Ek het gedink hy sal dit ontgroei, maar dit gaan vandag nog so. Een of twee teelepels kan hy verdra, maar meer as dit dan begin hy opgooi. Dit is ook nie 'n kwessie van beesmelk nie, want ek het ander jogurt ook probeer, dit is almal dieselfde reaksie. Tog kan hy koffie en tee met beesmelk in hanteer, maar glad nie skoon bees of bokmelk nie. Hy is nog al die jare sedert hy uit die hospitaal uitgekom het op soja melk.

Oktober 2009 toe hy weer met so sessie in die hospitaal was en ons gegaan het vir die opvolg, het Dr Lippert 'n brein scan laat neem en mens kon duidelik die skok en ongeloof op sy gesig waarneem. Hy het my toe verduidelik dat, volgens die scan, Henru nie in staat moet wees om enigiets te doen wat hy doen nie soos emosies toon en eet en drink nie. Hy het vir my gesê Henru het ongeveer slegs 10% van sy brein oor, die res is vog en Henru is eintlik 'n waterhofie.

Ek moet hier erkenning gee aan ons Vader wie vir my die krag en genade en ek weet nie wat alles gee nie om aan te gaan. As ek dit moes verneem het van iemand anders se kind, sou ek wonder hoe die ouers dit hanteer en daarmee saamleef, maar hier is ek self in die situasie en ek hanteer en leef daarmee saam wat ek nie kan verklaar nie. Ek kry krag van 'n onuitputlike bron en ek kry genade om elke dag daarmee saam te leef. Mens dink dikwels jy bid en dit voel of jy teen die dak vas bid en die Here jou ignoreer, maar hoe anders kan mens aangaan as Hy nie daar is nie? Dis soos die volgende gedeelte sê:

"One day, a man asked God for a bunch of FLOWERS,

but he instead got a CACTUS with THORNS,

Later he asked for a BUTTERFLY,

but he instead got WORMS.

But a few days later, he noticed that the CACTUS bloomed with a beautiful FLOWER

and the WORMS became BUTTERFLIES.

Moral of the Story: God wants us to wait for the right time

because he knows WHEN and WHAT is BEST that we deserve …

WAT IN IS MOET SEKER UIT

Wanneer mens Henru hanteer, kan jy agterkom dat die plaat in die heup hom irriteer of seer maak en dit voel ook of dit half uitdruk. Met die opvolgkonsultasie sê die dokter die dak van die potjie het mooi gevorm en die penne, skroewe en plate kan verwyder word en so word dit dan toe gedoen op 5 Mei 2008.

 

Hy is weer Jakaranda Hospitaal toe en om die goed uit te haal neem ongeveer 2 ure. So kom hy uit die teater en wonder bo wonder blyk dit nie die keer so erg te wees nie en is ons na 2 dae huis toe.

Met die verband aan lyk dit of hy so halwe kortbroek aanhet.

Die pleisters nog oor die wonde.



Die pleisters is af met die gaas oor die wonde
voor die steke uitgehaal word.

 

Hierdie goed was alles in sy heup!

 

 

Die plaat het die been in die

potjie gehou en was

teen die been vas.

 

En die deel het die femurkop in die potjie gehou.



 

 



MY VERJAARDAE

Pappa sê my verjaardae is vir hom baie hartseer en hy het nie baie foto’s daarvan geneem nie. Hy sê dit is elke jaar 'n nuwe mylpaal wat ek bereik het, maar die feit dat ek nie maatjies kan oornooi of partytjie kan hou nie is nie vir hom lekker nie, veral as hy dink aan hoe ander kinders van my ouderdom speel en hulle verjaardae kan geniet en partytjies kan hou met spesifieke temas. Ons is maar gewoonlik baie rustig met my verjaardae en daar kom darem soms van Pappa se vriende hierheen om saam iets te kom eet. Wat Pappa sê ook nog sleg is, is dat mense praat van hoe hulle vir hulle seuns geskenke kan gee en ek kan niks daarvan geniet as ek geskenke kry nie. Mense help maar elke keer deur vir my klere te koop want dit is omtrent al wat regtig gebruik kan word.

 

 

Met my 7de verjaardag het my broers, Hannes en

Francois en my suster, Amòr, vir ons kom kuier

en kon ons lekker verjaardagkoek geniet.

... en toe word ek 8!

11 jaar oud!

 



 

 

 

Toe ek 12 word het Pappa vir my die koek gebak en Amòr

het gehelp om die tafel mooi te maak.



BY DIE SKOOL

Van die maatjies saam met my, ons fasiliteerders en personeel by Maranatha Bana Skool.

 

  

Ons het ook op uitstappies gegaan by die skool en
was by 'n "Petting Zoo" waar ons aan die diere kon raak.


 

 



 

Vrydae moes ons ons hempies aantrek van die skool.

 

 

NUWE SKOOL IN CENTURION

Hier was geen skole vir kinders met spesiale behoeftes of gestremdes hier in die omgewing van Centurion nie.  Sodanige kinders wat iets kan doen, gaan na Alma, Prinshoff en Nuwe Hoop skole, maar kinders soos Henru het geen plek gehad nie.

Met Henru se operasies in 2006 het ek hom ook nie meer na Ilze se "speelgroep" geneem nie omdat hy so baie nie daar sou wees nie.

Daar het ek egter ook met van die ander kinders se ouers ook gepraat oor die versorging van ons kinders en was ek deel van die bestuurspan wat betrokke was by die stigting van "Maranatha Bana" skool in Lyttelton.

Die skool open Februarie 2007 en by die geleentheid braai ek skape op die spit en kuier ons te lekker saam daar.  Wat dit ook nog lekkerder gemaak het, was die feit dat die ander kinders, Hannes, Francois en Amòr ook die dag saam met ons kon deurbring en ons hierdie dag kon saam deel.

Terwyl ek gebraai het, het Bridgette en Lyn Bowker vir my na Henru omgesien saam met Roselinah. Lyn se dogtertjie, Ashley, en Henru het op die komberse onder 'n boom gelê en "gesels" en praat ons sedertdien van Henru se "girlfriend"

Henru en Roselinah is elke oggend skool toe en daar is baie stimulasie gedoen vir die kinders. Dit het my ook gespaar op die ritte fisio toe, want Bridgette het sommer by die skool kom terapie gee en toegesien dat die kindertjies korrek geposisioneer word. Hulle het ook hulle "mors dae" gehad by die skool, en hier het hulle Henru bietjie geverf.

 

Ons moes soggens al 06:30 ry om skool toe te gaan en eers vir Henru en Roselinah by die skool af te laai en daarna vir Hannes by sy skool en vir my om werk toe te gaan. In die winter is dit ook darem baie vroeg en dan het hy so op pad skool toe so bietjie geslaap.

DIE HEUP EN DIE BREEK

Met ons opvolgkonsultasie by Dr Pretorius, verduidelik hy my hoe Henru se heup besig is om te ontwrig want weens die feit dat hy nie gewig op sy bene dra nie, ontwikkel die heup-potjie nie en is die bobeen (femur) besig om reguit verby die heuppotjie te groei. Hy sal moet opereer en net onder die femurkop 'n stukkie van die been moet uitsny om die been te buig om in die potjie te pas en dan sal hy vir die heuppotjie 'n dak moet bou om die potjie te vorm en die femurkop in posisie te hou en dan ook skroewe, plate en penne in die heup sit om die been dan in posisie te hou. 19 September 2006 08:15 lê Henru in die teater van Jakaranda Hospitaal se ontvangs en wag dat die dokters hom moet kom haal vir die operasie van 6 en 'n half uur. Dr Pretorius kom vertel my wat gedoen gaan word en stel sy narkotiseur en assistent aan my voor.

Ek voel vreeslik sleg - so asof ek 'n lam ter slagting lei! Ses ure later kom roep hulle my om na die wakkermaak kamer te gaan en met Henru te praat. Hy kerm so bietjie, maar het nog die pyp in die keel. Hy herstel goed en kry net koud, maar word toe saal toe geneem. Die nag slaap hy nog goed met die medikasie en seker nog die narkose, maar vroeg die oggend begin hy kla en huil. Hulle gee sy medikasie en die proses van die adduktore operasie herhaal homself. Hy kry spasmas en kort-kort wat hy so ruk beweging gee asof hy seerkry net asof dit lyk en mens dink hy ontspan. Dan slaap hy ‘'n rukkie en die hele proses herhaal homself die hele tyd/deurentyd.Slaap 'n rukkie, ruk en huil.

 

Hy wil nie sy bottel drink nie en wil nie eet nie. Ek kry weer die spuite bymekaar en gee hom weer so kos en drinkgoed. Ek gaan koop goed vir sy keel as dit dalk is dat sy keel nog seer is na die operasie, maar dit werk ook nie. Die spasmas en huil raak net erger. Behalwe dit, is ons nog in 'n kamer waar nog drie ander kinders is wie ook die een of ander operasie gehad het en ek raak ongemaklik, want die kinders kla dat hulle nie kan slaap met Henru nie.

Ek het weereens die ondervinding van die personeel wat ek steeds dink hulle word opleiding gegee om soveel geraas as moontlik in die hospitaal te maak. Die een wie die saal skoonmaak blyk ook opleiding te gekry het van hoe om teen die bed en alles in die kamer te stamp met die besem in plaas daarvan om die bed weg te skuif as sy skoonmaak.

 

 

 

Die nagte is hel soos Henru huil, medikasie ten spyte en die ander pasiënte se ouers kan nie slaap nie. Ek voel sleg maar hulle verseker my dat daar niks gedoen kan word nie en hulle het begrip vir die situasie.

 

Na die fisioterapeut vir my gewys het wat om te doen en na die 4de dag in die hospitaal vra ek die dokter om huis toe te gaan, want ek moet in elk geval alles doen vir Henru en ek moet nog betaal ook daarvoor.  Daar is nie veel hulp van die verpleegpersoneel nie, behalwe dat hulle die observasies kom doen.  Die ergste met hierdie observasies is die feit dat hulle dit kom doen net sodra Henru slaap en dan is hy wakker daarna.

Hy wys my wat om te doen en met betrekking tot die higiëne as sy maag gewerk het en hoe om Henru te dra en ons gaan huis toe gewapen met Lioresal om die spasmas te hanteer. 

So hanteer ons maar (soos altyd) elke dag soos dit kom. Die maag werk en dis 'n probleem om die spika (gips) skoon te hou. Ek praat met een van die ander kinders se ouers en sy beveel vir my sanitêre doeke aan vir gestremde dames. Ek kry van dit by Smartmed hier in Pretoria en die probleem is opgelos. 

Die fisioterapeut in die hospitaal het my ook gewys hoe om Henru op sy sy te laat lê, maar o weë! Die tweede dag wat hy op sy sy lê, loop die piepie in die been met die kort gips aan regdeur tot by die knie uit op die bed. Ek bel Dr. Pretorius en hy sê ek moet net 'n waaier op die spika sit en nie bekommerd wees nie, maar ek kan nie anders nie, want die been met die kort gips is ook geopereer om die spier aan die kant van die been te verleng en nou gaan daardie wond mos nat word van die piepie en wat as dit nou septies word?  So hoop en bid ek maar net dat daar nie probleme sal wees nie en vertrou die dokter in die opsig want dit is nie sy eerste operasie nie en glo hy sal beter weet as wat ek doen dit.  

.
  Dit gaan heel goed, maar steeds weier hy om te eet en te drink en hou ons maar vol met die spuite om te sorg dat hy genoeg eet en vloeistof inneem. Na die 4de week begin hy darem weer die bottel vat om te drink.

Die spika word die 18^de Oktober afgehaal. Groot was my verbasing toe die spika afgehaal word dat daar geen reuk hoegenaamd is wat aandui dat Henru die ding natgemaak het nie. Die ergste was egter om die wonde te beleef. Die arme kind was behoorlik opgekerf

 

 

 

Ons begin weer met fisio by Bridgette Herselman, maar dis maar moeilik om te ry daarheen, want die spasmas is weer erg noudat die spika af is en ons gebruik weer die Lioresal wat ons later stelselmatig speen totdat hy einde Desember daarvan af is en weer "normaal" funksioneer.

 



 

 

Asof hierdie nie genoeg is nie!

Ongeveer 11:30 op 18 Julie 2007 bel Roselinah my en sê dat daar iets fout is met Henru. Hy het 'n epileptiese aanval gehad en in spasma gegaan en toe net begin skree. Ek jaag huis toe en stel ondersoek in en voel 'n effense knop aan die linkerbeen net bokant die knie en daar is so fyn rooi strepie so oor hierdie swelling. As ek aan die been beweeg, dan skreeu hy. Ek maak die sitplekke in die Caddy plat en maak vir hom bed dat hy daar kan lê. Ek dra hom kar toe en hy skreeu steeds. Toe ek hom neerlê en hy gemaklik is, toe hou hy op met huil.

Ongeveer 12:00 is ons by ongevalle by Unitas. Hulle neem X-strale en kom sê my dat die been gebreek het net bokant die knie. Dit moes gebeur het toe hy in spasma gegaan het. Hulle gee hom Panado-stroop en hy word na die saal gestuur. So sit ek by hom en probeer hom rustig hou. Hy huil van die pyn, dan bring hulle vir hom Panado-stroop, maar niks help nie. Ek verstaan ten volle dat Henru nie die enigste pasiënt is nie en dat daar ook ander gevalle is, maar elke keer as ek vra wie en waar die dokter is wie hom moet sien, dan sê hulle net dat hy op pad is.  Ek kon later darem vasstel dat die ortopeed op 'n gereedheidsgrondslag 'n dokter Zondagh is.

Ek bel later Dr. Pretorius se spreekkamer, maar hy is nie in Pretoria nie.

Teen 18:00 kan ek dit net nie meer verdra nie en bel Dr. Lippert om te hoor of hy nie van 'n ander dokter weet wie kan help nie. Hy sê hy sal kyk wat hy kan doen en op daardie oomblik stap die Ortopeed (Dr. Zondag) die saal in en ek en hy is sommer dadelik aan mekaar en vertel ek hom presies hoe ek voel want toe is ek al lekker opgewerk!

Hy kyk na die X-strale en sê hy sal die been onder narkose moet spalk want dit is 'n slegte breek. Hulle kom haal Henru 19:30 en 21:00 kom hy uit die teater. Die dokter hou ons daar vir die nag, maar dit is hel toe Henru wakker word. Hy skreeu as mens aan die been raak en al wat hulle hom gee vir pyn is Panado- stroop. Dit laat hom so bietjie slaap, maar as hy wakker word, huil hy. Weer is dit dieselfde storie van vooraf waar hy weier om te eet of te drink en ons stryd begin weer van vooraf met spuite.

Die middag toe die dokter sy rondtes kom doen sê ek hom dat ek wil huis toe gaan. Soos in al die gevalle waar Henru gehospitaliseer is, is die ondervinding van personeel wie raas ongelooflik. Ek het dit al hoeveel keer gesê dat ek dink verpleegpersoneel word opleiding gegee om die maksimum geraas te maak in 'n hospitaal en elke keer as daar iets gebeur, skrik Henru en ruk sy lyf en begin hy huil.  Daarom wil ek net so vinnig moontlik uit die hospitaal wil gaan waar ek in die rustigheid en stilte van die huis kan wees om Henru rustig en kalm te hou.

So gaan ons toe huis toe en die naweek is dit hel!  Ek kan net nie die been in 'n posisie kry dat Henru gemaklik is nie. Die 20^ste Julie 2007 kan ek nie meer nie en neem hom weer na Unitas ongevalle waar ons weer 'n leeftyd wag voordat hulle ons kom help en intussen skreeu hy.  Kort-kort loer iemand agter die gordyn in en vra of hulle kan help waarop ek maar net antwoord dat ons wag vir die dokter wat Henru moet sien.

Die dokter neem weer X-strale en sê dit moet maar net die ongemak wees van die gips. Ek kry so gly in die dokter en sê hom dat al is hy die laaste dokter, hy sal my en Henru nie weer sien nie.

So gaan ons die naweek deur en Maandag kry ek 'n afspraak by Dr. Pattterson wie altyd vir Dr. Pretorius assisteer met die heup operasies. Hy help my om die gips gemaklik te maak vir Henru. Hy verduidelik vir my iets van termiese gips wat hitte veroorsaak en dit is vir Henru bietjie erg. Ek moet ook by die huis 'n waaier op die been sit dan sal dit beter word.  Ons doen dit toe en dit gee verligting en Henru raak beter en rustiger.

Intussen is dit steeds die weiering om te eet en drink. Ek is weer terug op die spuite waarmee ek hom voer en laat drink. Om die vloeistof makliker in te kry, gebruik ek "Thick & Easy" wat die vloeistof soos 'n pap maak en dan "eet" hy basies sy vloeistof.

 

Henru wou nie dat ons sy bene op die bed sit nie. Hy het altyd die een been so uitgeskop en moes ons dit met bande vasmaak om albei op die bed te hou.

Hier kan gesien word hoeveel gewig hy al verloor het.

VAKANSIE IN DIE KAAP

My vriend Dirk du Plooy en sy vrou Engela het ons saamgenooi na hulle vakansieplek in Nature's Valley vir die April-Mei 2006 vakansie, maar ons het 'n probleem gehad met die vervoer. Henru se heupe was besig om te ontwrig en hy kan nie so ver ry nie.

 

Ek het te hore gekom dat Kulula vir lede van die SAPD spesiale aanbiedinge gehad het en het met hulle begin onderhandel om te hoor van vliegtuigkaartjies vir my en Henru dan sou Dirk en Engela met die kar afry en ons op George by die lughawe kry.

Met ons onderhandelinge gee Kulula toe vir my en Henru 'n retoerkaartjie van OR Thambo na George vir R500! Nog vriende van my, Santie Joubert en haar dogters Juanita en Yvette het ons by die lughawe gaan aflaai en so het ons die wonderlikste ervaring gehad met ons eerste vlug in 'n vliegtuig.

Eerstens by die inboek het hulle ons wonderlik gehelp en ondersteun, want ek het nie 'n idee gehad wat gaan op 'n lughawe aan nie. Toe ons deur is, het hulle ons na 'n wagkamer geneem en gesê ons moet daar wag totdat hulle ons kom haal. Daarvandaan het hulle ons deurgeneem en met 'n klein vragmotortjie kom oplaai - Henru al die tyd in sy stoel - tot by die vliegtuig se agterdeur en opgehys tot by die deur waar ons oorgestap het en ek Henru uit die stoel gehaal het en is ons na ons sitplek.

Daar was reeds 'n man wat by die venster gesit het en ek en Henru het die sitplekke langs hom ingeneem. Net voor die vliegtuig opstyg, het die lugwaardin die man kom vra of hy nie op 'n ander sitplek wil gaan sit nie, aangesien die vlug nie vol was nie en dan was daar plek waar ek Henru kon neerlê as ons klaar opgestyg het. So het ons toe gerieflike spasie gehad van Johannesburg af tot op George.

Dit was ongelooflik om dit te beleef en dat ons binne 'n uur en 'n half van hier tot daar kon vlieg.

Dit was baie aangenaam om vir die tydperk daar te kon deurbring.  Ek het met Henru in sy stoel op die strand gaan stap, maar o wee!  Groot fout!  Die stoel se wiele en die sand het nie lekker saamgewerk nie en as mens op die waterlyn stap het dit ook nie gewerk nie.  Ek het later die stoel agter my aangetrek inplaas van om dit te stoot, want die klein wieletjies voor wou nie lekker werk nie.  So het ek darem ook 'n goeie oefensessie ingekry.

Ek wens so ek kon weet wat in Henru se gedagtes omgegaan het of wat hy ervaar het, want daar was tye waar hy spontaan gelag het, so asof hy dit werklik kon geniet het.

Ons verblyf was ook baie lekker.  Dit is 'n groot huis waarin ons gebly het met 'n groot bo-vertrek.  Daar was geen TV nie en was ons regtig net lekker rustig.  Alhoewel daar 'n paar dae was wat dit gereën het, was dit steeds lekker om net te kon sit en niks doen met die see en die natuurskoon om mens. 

Met die terugkom op die vliegtuig (en ook weer op die lughawens) het ons ook weer dieselfde uitstekende diens en behandeling gekry. Ek het al gehoor van baie mense wie klagtes gehad het oor die behandeling wat gestremdes ontvang het, maar met Henru het ons "VIP Treatment" gehad en dankie aan Dirk en Engela vir die heerlike tyd wat ons daar geniet het.  Ek sal beslis weer so maak as die geleentheid daar is. 

 

 

Henru se posbus is ook saam

met Dirk-hulle in die waentjie.



Met die terugkomslag bokant George.

 

 

Nature's Valley se see.

 

 

In Monkey Land

 

 

Hierdie papegaai was by een van die uitkykpunte in die

voëlpark waar ons ook was en het so op die plank aangestap

gekom na Henru en voor hom gaan staan en vir hom

"Hallo" gesê.