OPVOLG

7 September 2001
Ons is weer Milpark Hospitaal toe, maar die keer net vir 'n opvolgbesoek en toetse en weer 'n scan.

(Ons het ook ons pret hegad so in die hospitaal.  Toe ons daar aankom, was Dr. Orio in die teater en moes ons daar in die kamer wag op hom.  Ouma Hannetjie het later gesê sy is baie moeg en ek maak toe die voorstel dat ek vir Henru vashou, dan kan sy in die kot slaap en sy is toe baie gelukkig dat sy bietjie kon lê.  Sy het toe aan die slaap geraak en my Pa het die kante opgetel sodat die bed heeltemal toegemaak is aan die kante.  Dr. Zorio het toe daar opgedaag en toe ons Ouma Hannetjie wakker maak, het sy geskrik omdat sy so toegemaak is in die kot.)

Dr Zorio is tevrede, maar die ventrikels in die brein is BAIE vergroot. Al wat nou gedoen kan word is wag en kyk wat gebeur en daar kan niks verder vir hom gedoen word nie.

8 September 2001

Ons kan weer huis toe gaan. Henru se toestand verbeter, maar uiters stadig. As ek aandag aan hom gee, glimlag hy en maak geluidjies, maar geen lag nie. Deur die geluide wat hy maak, leer ek om te onderskei tussen sy gemoedstoestand van wanneer hy tevrede is en wanneer daar fout is. As ek agterkom daar is fout, soek mens elke dingetjie en kyk wat sy reaksie is deur hom van posisie te verander, op te tel, winde uitvryf - enige moontlikheid totdat mens weer kan identifiseer dat hy tevrede is.

Met sy gehoor skort daar niks. Sy versorger vertel my hoe hy reageer as ek met die voertuig by die huis aankom en draai hy sy kop in die rigting van die klank. Ook kan ek duidelike reaksies waarneem wanneer ek met hom praat en wanneer iemand anders met hom praat, want as iemand anders met hom praat, toon hy geen reaksie nie en lê doodstil, maar as ek met hom praat, dan draai hy sy kop in my rigting en het so skelm glimlaggie.

Ek hou vol met die arbeidsterapie en die Omron apparaat en dit laat die spasmas bietjie ontspan.

21 September 2001 neem ek Henru vir 'n tweede opinie na 'n oogspesialis in Bloemfontein, Dr. Potgieter. Hy bevestig Dr. Taylor se bevinding van die kortikale blindheid en sê ook dat hy verdere slegte nuus het. Henru se pupille reageer geensins op die lig nie. hy doen nog verdere toetse en sê dat die oog senuwees nie beskadig is nie en dat dit voorkom dat die bloedsirkulasie goed is in die oë. Henru is beslis blind volgens hom.

10 Oktober 2001

Ons is weer na Dr Zorio vir opvolg ondersoek en weereens is hy tevrede met Henru se toestand onder die omstandighede. Die ventrikels is steeds uiters vergroot, die drukking is steeds daar en daar is ook steeds bloeding in die vog.

19 Oktober 2001 huil Henru en omdat hy nie veel geluide maak en huil nie, weet ek daar is fout. Hy het ook koors. Ek dien 'n setpil toe en dan kalmeer hy, maar na die pil uitgewerk is, begin hy weer huil.

Ek bel Dr Zorio en hy sê ek moet die shunt se pompie druk en pomp. Ek gee weer 'n setpil en hy raak beter. Ek druk die pompie so paar keer elke uur en dit verlig die drukking en teen die 23ste Oktober is hy weer homself.

3 November 2001 braak hy verskriklik en huil baie. Ek druk sommer by voorbaat die pompie en hy herstel weer. Dr Zorio sê dit is soos die vog opbou en nie vinnig genoeg dreineer nie wat die braking veroorsaak en dan het hy ook ontsettende hoofpyn. Hy sê ook dit is baie duidelik dat die shunt goed funksioneer aangesien Henru 'n duidelike reaksie het wanneer die shunt gepomp word. Sy toestand stabiliseer. Ek druk die pompie ten minste een keer per dag en sy drink en eet verbeter. Hy word nie meer so maklik naar nie en ek begin sy kos stelselmatig dikker maak. Hy hou ook van purity. Hy begin ook fyn vleis eet en fyn rys. Daar is geen verbetering in die sit nie en ten spyte van alle metodes wat ons geleer het by die fisioterapeut en oefeninge, kan hy steeds nie self omrol nie en moet telkens van posisie verander word. Sy spasmas verbeter ook, maar sodra hy in 'n vreemde omgewing is of iemand anders as ek of Roselinah, sy versorger, hom hanteer, dan gaan hy weer in spasma in.

Een naweek was my Pa-hulle by my en ek was buite die huis toe Ouma Hannetjie na hom omgesien het in die huis. Hy het begin huil en ek het ingegaan en met hom gepraat en hy het onmiddellik opgehou huil en aan die slaap geraak.

18 Desember 2001 het Hanlie, my suster, verjaar en ek het haar gaan besoek by die kliniek waar sy gewerk het. Hulle het ons genooi vir koek en tee en daar het Henru vir die eerste keer hardop gelag, sommer so uit sy maag uit, maar daarna het dit nie sommer weer gebeur nie.

24 Desember 2001 sien ek hy het 'n veluitslag en neem hom dokter toe. Dit is 'n tipe ekseem en hy kry salf wat ek moet aansmeer. Ek vra haar om te kyk na die pupille want dit wil vir my voorkom asof daar 'n effense reaksie is met die pupille en hy maak ook sy oë toe as hy in die sonlig is. Sy bevestig dat daar wel reaksie is alhoewel die linkerkant stadiger reageer as die regterkant, maar daar is geen reaksie op enige beweging.